در نظریات فرگشت چنین می خوانیم که اولین جانورانی که روی خشکی گام نهادند، ماهی هایی بودند که از آب بیرون آمدند. به نظر می رسد که جز و مدهای شدید ۴۰۰ میلیون سال پیش، برخی از ماهی ها را در حوضچه های کشندی به دام انداخته بود و همین، آنها را مجبور کرد تا برای زیستن روی خشکی سازگار شوند.
تازه ترین محاسبات پژوهشگران نشان می دهد که حدود ۴۰۰ میلیون سال پیش، بسیاری از سواحل زمین چرخه شدیدی از جز و مدهای دو هفته ای را تجربه کردند که اختلاف سطح آب در مه کشند و که کشند به چهار متر و حتی بیشتر می رسد. چنین اختلاف ارتفاعی می توانست ماهی های زیادی را تا چند هفته درون حوضچه های کشندی به دام بیندازد. تنها ماهی هایی می توانستند از این وضعیت نجات پیدا کنند که باله هایی قوی داشته باشند و بتوانند خودشان را از حوضچه به اقیانوس برسانند. جالب تر اینکه شواهد این فرضیه هم یافت شده است: سنگواره قدیمی ترین مهره دار خشکی زی جایی پیدا شده که یکی از شدیدترین تغییرات جز و مدی را در آن روزگار تجربه کرده است.
مه کشند و که کشند زمانی اتفاق می افتد که اثر جز و مدهای ماه و خورشید یکدیگر را تقویت کنند. این اتفاق در هر ماه قمری، دو بار و همزمان با ماه نو و ماه بدر روی می دهد.